BERT DELAPIERRE

37 calories

Bert Delapierre, voormalig rechterhand van Kamagurka, doet het zelf in KUNSTWERKKUNST

 Van 3 augustus tot 23 is Bert Delapierre bij ons, de voormalige rechter- (en linker-) hand van de schilder Kamagurka. De finissage is op 23 augustus vanaf 11u.

[whatsapp]

Ik wandel graag eens door de expo met jou morgen, beetje babbelen en glaasje drinken, beetje stof opdoen voor persbericht en internetpagina. Vind je dat ok?

            Ja hoor, heel graag, zet de rosé maar koud!

[daags nadien zonder rosé, mijn schuld]

            Vind je het goed, de expo? [licht onzeker]

Het is rotslecht, Bert, neen het is echt goed, ik ben fan. Hoe begin je eraan, aan zo’n schilderij? Van waar komen die ideeën?

            Euh, om een voorbeeld te geven, “De moord op commendatore” is een schilderij [tweeluik] naar een fictief schilderij in het gelijknamige boek van Haruki Murakami, niemand had dat dat ooit al geschilderd, of in beeld gebracht, dat vond ik zeer vreemd, dus ben ik er dan ook meteen zelf aan begonnen, met dit als resultaat.  Soms begin ik in photoshop met een compositie, zodat ik perfect weet hoe het uiteindelijke beeld er moet uitzien en kan ik met een gerust gevoel beginnen schilderen. Voor deze tentoonstelling wilde ik eens een lelijk schilderij maken, zonder verhaal en zonder uitleg, gewoon pure nonsens [ons hilde wild geen khindjes], zo met dat zonnetje en die sigaret en dat bootje, heel kinderlijk. Ik hou wel van het contrast tussen de verschillende technieken, dat figuratieve en het grafische werk, zoals die waterlijnen. Ik ben daar licht geobsedeerd in. Voor een ander schilderij heb ik drie dagen lang een motief van een vloer zitten schilderen [nordic walking stap voor stap], met het doek op mijn schoot. Ik ben een trage schilder, soms duurt het drie maanden voor iets af is, andere schilders produceren werken alsof het niets is. Ik kan dat niet.

Ik vind dat toch zo lelijk nog niet Bert. Ik schreef op onze programmatie “post-neo-surrealisme”, kan je je daarin vinden?

           Jazeker, dat had je goed omschreven. De werken van Otto Dix, George Grosz and Max Beckmann, hebben me sinds mijn studiejaren geïnspireerd. Dat waren diegenen die me er toe hebben aangezet om voornamelijk portretten te schilderen.

[die namen zal ik na het interview nog eens moeten vragen en opzoeken op Wikipedia – het zijn de grondleggers van de nieuwe zakelijkheid, een kunststroming die inging tegen het introspectieve expressionisme en de Duitse maatschappij onverbloemd en anekdotisch weergaf]

Hoe ben je sinds je beginjaren geëvolueerd?

           Ik put nog steeds uit die inspiratie, maar waar ik vroeger dacht dat de kunstenaar getormenteerd moest zijn om goed werk te leveren en dat er geknoest en gewrocht moest worden om kunst te vervaardigen, kan ik nu veel meer relativeren. Humor is erg belangrijk, in de kunst én in het leven. Op de dag dat ik ben afgestudeerd verdween mijn mentor uit mijn leven. Ik denk dat ik dat persoonlijk heb genomen, ik had geen zin meer om te schilderen. Omdat er geld in de lade moest komen ben ik in de Pink Flamingos [vroegere kitch-bar in de Onderstraat Gent waar nu Steen zit] beginnen werken. Daar leerde ik Kamagurka kennen, na een tijdje vroeg hij of ik niet voor hem wilde werken, hij heeft me weer goesting gegeven om de penselen op te rapen. Na meer dan vijftien jaar bij Kama is daar onlangs een einde aan gekomen.

En nu, Bert, wat wil je nu doen, is schilderkunst jouw leven?

            Absoluut, ik zou niet weten wat ik anders zou doen. Schilderen bepaalt mijn leven, dag in dag uit, niet altijd uitvoerend, maar het zit steeds in mijn hoofd, mogelijke scenario’s, mogelijke beelden en composities, zinnen of titels die me inspireren, noem maar op.

Ik zag op jouw website delapierre.be veel portretten, maar in deze expo zie ik daar iets minder van, is dat ook een nieuwe evolutie?

            Portretkunst was altijd mijn ding, maar de laatste tijd vond ik dat ik me bij portretten te veel concentreerde op het haarfijn weergeven [zie bijvoorbeeld het ongelooflijk detail in de gezichten van Boris Van Severen en Roland in de moord op commendatore] en me verloor in details, ik geniet nu meer van het volledig vrijuit gaan. Ik heb enkele quatre-mains gemaakt met de kunstenares Jirka De Preter [nordic walking stap voor stap en Ik heet Vlees], zij schildert in een totaal andere stijl en op een andere manier dan ik en ze heeft me doen inzien dat het enorm deugd kan doen om niet alles even precies, proper en doordacht af te werken, het is speciaal om dat los te laten. Omgekeerd heb ik ook een schilderij gemaakt op een ander schilderij, [straks heeft ze nog natte voetjes]. Een vriend van me had nog een landschap van A.Steel uit 1970 liggen en vroeg me of ik er wat mee kon. Daar kwamen dus 50 jaar later drie touwspringende meisjes op, het is een eerder atypisch werk, maar ik krijg er heel veel goeie reacties op.

Zie je er niet wat in om er zo nog enkele te maken?

            [Vertwijfeld] Ik denk het niet, ik weet niet of me dat zou liggen voor mijn eigen werk, in serie werken, enkel met het oog op verkoop. Het zou me niet lukken.

Maar je wil wel verkopen?

            Natuurlijk, maar niet eender wat.

Begeerte, gender en seksualiteit zijn nooit ver weg lijkt me.

            Dat is waar, het is me ook opgevallen verdorie, zelfs de teddybeer heeft een geslacht! [het raam is de ruit].

En die titels?

            Die vind ik zeer belangrijk, ze leggen als het ware een extra laag op het werk. De toeschouwer maakt er maar van wat zij of hij zelf wil.

Ik vind ze grappig Bert. Ik ben echt blij dat we je hier hebben, waarom kwam je naar ons?

         Omdat ik jullie toffe mensen vind, omdat ik nieuwe werken wilde tonen en omdat het hier ook een mooie ruimte is. De werken komen goed tot hun recht. Maar als ik écht eerlijk ben is het eigenlijk alleen maar om hierbuiten, op het terras van chopinchopin, van jullie uitmuntende Oostenrijkse rosé te slurpen. [knipoogt]

Bedankt! Ook voor de rondleiding, ik zie je straks weer.

            Jij bedankt, ik hoop dat je er wat aan hebt gehad. Mijn factuur volgt.

[whatsapp]

ooh wacht! Waarom 37? En die kalories?

            Omdat 37 een kosmisch getal is voor mij en calorieën ver van kosmisch zijn. Maar is in feite van geen belang hoor, het is eerder een persoonlijke instinker. Verwaarloosbaar als kijker.

[je moet het hem zelf maar vragen, hij is bij ons tot zondag 23 augustus, finissage op de laatste dag vanaf 11u]